Jesteś w:
Motyw rusyfikacji
Niepohamowana żądza odpolszczenia uczniów, w której dopuszczał stosowanie „pięciopalczastej dyscypliny” czy stawianie wolniej przyswajających wiedzą w kącie, przyczyniła się do poprawy jego losu. Dyrektor Jaczmieniew, wizytujący placówkę, podwyższył mu pensję po tym, jak usłyszał skargi wiejskich kobiet na nauczyciela, który nie uczy dzieci po polsku.
Wszystko to jednak nie przyczyniło się do zapomnienia przez wiejskie dzieci języka ojczystego. Chłopcy i dziewczęta nadal mówili po polsku, nie zapomnieli o kultywowanej w domu tradycji czy obchodzonych świętach kościelnych. Tak samo ich rodzice, choć pogrążeni w żalu nad przegranym zrywem niepodległościowych, to jednak protestowali przeciw nauczaniu w języku zaborcy. Z drugiej jednak strony dali swym wystąpieniem dowód na nieświadomość realiów politycznych, w których istnieli jako naród bez państwa. Czego spodziewali się od Jaczmieniewa – pracownika rosyjskiego kuratorium? Chyba nie liczyli na ukaranie Wiechowskiego za to, że wypełnia odgórne zarządzenia? Podobne sposoby rusyfikacji mamy w drugiej części powieści, gdy Marcin dostaje się do gimnazjum w Klerykowie. Na uwagę zasługuje w tym momencie przytoczenie słów inspektora Sieldiewa. Pracownik szkoły po zakończeniu egzaminów wstępnych wpadł w furię i dał kilka „rad” czekającym od wielu dni na wyniki rodzicom pociech: „Należy zrzucić pychę z serca i zabrać się do reformy. Wtedy dopiero dziecko może być przyjęte [...]. Należy jeszcze mówić z nimi [dziećmi] w domu po rosyjsku. Oto, jaka reforma przeprowadzona być musi! Pan wymagasz, żebyśmy przyjmowali pańskich synów do szkoły rosyjskiej, a sam nie umiesz czy nie chcesz mówić po rosyjsku, i do mnie, zwierzchnika tej szkoły, w murach jej ośmielasz się mówić jakimś obcym językiem! Pomyśl pan, czy to nie jest skandal?”.
strona: 1 2 3 4 5 6 7
Rusyfikacja polskiej młodzieży na podstawie „Syzyfowych prac” Żeromskiego
Wszystko to jednak nie przyczyniło się do zapomnienia przez wiejskie dzieci języka ojczystego. Chłopcy i dziewczęta nadal mówili po polsku, nie zapomnieli o kultywowanej w domu tradycji czy obchodzonych świętach kościelnych. Tak samo ich rodzice, choć pogrążeni w żalu nad przegranym zrywem niepodległościowych, to jednak protestowali przeciw nauczaniu w języku zaborcy. Z drugiej jednak strony dali swym wystąpieniem dowód na nieświadomość realiów politycznych, w których istnieli jako naród bez państwa. Czego spodziewali się od Jaczmieniewa – pracownika rosyjskiego kuratorium? Chyba nie liczyli na ukaranie Wiechowskiego za to, że wypełnia odgórne zarządzenia? Podobne sposoby rusyfikacji mamy w drugiej części powieści, gdy Marcin dostaje się do gimnazjum w Klerykowie. Na uwagę zasługuje w tym momencie przytoczenie słów inspektora Sieldiewa. Pracownik szkoły po zakończeniu egzaminów wstępnych wpadł w furię i dał kilka „rad” czekającym od wielu dni na wyniki rodzicom pociech: „Należy zrzucić pychę z serca i zabrać się do reformy. Wtedy dopiero dziecko może być przyjęte [...]. Należy jeszcze mówić z nimi [dziećmi] w domu po rosyjsku. Oto, jaka reforma przeprowadzona być musi! Pan wymagasz, żebyśmy przyjmowali pańskich synów do szkoły rosyjskiej, a sam nie umiesz czy nie chcesz mówić po rosyjsku, i do mnie, zwierzchnika tej szkoły, w murach jej ośmielasz się mówić jakimś obcym językiem! Pomyśl pan, czy to nie jest skandal?”.
strona: 1 2 3 4 5 6 7
| Motyw - inne artykuły: | |
|
• Motyw rusyfikacji • Rusyfikacja polskiej młodzieży na podstawie „Syzyfowych prac” Żeromskiego |